W poszukiwaniu nadziei...

Henryk Rusicki

''Gdybym mógł''

Na wybrukowanej problemami

wyboistej drodze codzienności

szukam

węgielnych kamieni

mądrości życiowej

wokół piętrzą się hałdy

kłamstwa i obłudy

wystają z nich

ogromne głazy nienawiści

w powietrzu wiruje

brudny pył

zwyczajnego chamstwa.

Gdybym mógł

przysypać wszystko

sztychem żyznej ziemi

wiecznego pokoju

rzucić w nią

kiełkujące ziarna nadziei

darować światu złote łany

prawdziwego szczęścia

Gdybym mógł...

''Mamusiu, dlaczego znowu jesteś smutna...? Podam ci chusteczkę, nie płacz, przecież to tylko film...'' I znów nawet nie próbuję zaprzeczyć. A przecież prawda jest taka, że to żaden film, to wszystko dzieje się naprawdę. Choroby, wypadki, katastrofy, bezwzględne żywioły i zewsząd przytłaczające nas zło. Krzywdy, w przeważającej części nie takie, na które właściwie nie mamy wpływu, ale spowodowane i czynione z premedytacją, przeszywającą na wskroś przemocą, nienawiścią jednego człowieka do drugiego. Jak byśmy mieli mało przykrych sytuacji, wiadomości, przeżyć na co dzień, w prywatnym otoczeniu-dobijają nas jeszcze te druzgocące informacje ze świata niemal każdego ranka, każdego wieczoru... Giną niewinni ludzie, bezbronne dzieci... Dlaczego? Nie potrafię zrozumieć, nie pojmuję co kieruje ludźmi, którzy sami próbują wymierzać sprawiedliwość, którzy czerpią satysfakcję z krzywdy i cierpienia drugiej osoby. Nie odnajduję w sobie dość siły, aby przejść, nad tym postępującym ''upadkiem''ludzkich wartości i zanikiem najprostszych choćby uczuć wobec innych, do porządku dziennego. Nie mogę się z tym pogodzić. Coraz trudniej zasnąć spokojnie... coraz trudniej dobrać właściwe słowa w modlitwie o pokój... coraz trudniej wykrzesać nadzieję na to, że będzie lepiej...

Ania

Henryk Rusicki

''Chodzę''

Idę przez życie niebezpiecznie

z sercem narażonym

na infekcję zła

dobro jako relikt przeszłości

widzę przez szybę

w muzeum człowieczeństwa

idę przez życie bez maski

by w powietrzu nasyconym

kłamstwem

dostrzec ziarno

zakazanego owocu prawdy

idę z uporem maniaka

po zapomnianych torach wiary

w kierunku stacji Nadzieja

idę

jednak bezsilność boli bardziej

niż wrzody żołądka.