nagłowek

nagłowek

czwartek, 26 maja 2016

mamą być...









Idę ulicą, chodnikiem właściwie. Szybkim, równym krokiem, zmierzam do celu, podskakując prawie, jakby unosząc się w powietrzu trochę. Mam chyba ze dwie, może trzy godziny dla siebie samej, uwierzyć trudno jest w to niesłychanie. Tylko ja i cały świat,(czyt. centrum handlowe)stojący przede mną otworem. Zakupy, gdzie nikogo nie trzeba trzymać mocno za rękę. Nie muszę pchać wózka i targać całej masy przydatnych gadżetów, podawać soczku, przekąsek, produktów z półek sklepowych, by choć na chwilę zainteresować marudnego "delikwenta", nosić na rękach, gdy nóżki się zmęczą, odpowiadać na miliony pytań i rozwiązywać problemów zwariowanej "prawie nastolatki"(przecież osiem lat to niemalże dorosłość). Biegnę sama. Tak, tylko ja i długo, długo nic. Wreszcie kupię sobie parę nowych rzeczy, poprzymierzam. Wykorzystam promocje, przeglądne wieszaków całe rzędy. No toreb pełnych to dzisiaj pewnie przytargam niemało. 
Wiatr delikatnie rozwiewa mi włosy. Chyba nie bedzie padać, pranie na zewnątrz, dobrze żeby wyschło. W tle miejski gwar, rozmowy, jakiś młodzieniec szarpie za struny, śpiewa znaną piosenkę z drżeniem w głosie. Słychać brzdęk monet wrzucanych do futeralu. Zatrzymuję się na krótki moment. Zamyślam nieco. Wspominam "grajków" z Toruńskiej Starówki, tych jeszcze z czasów studiów. Fajne to były lata, beztroskie. Niby tak niedawno, a przecież tyle się zmieniło. 
Wracam do rzeczywistości po chwili krótkiej, bo słońce zaczyna mi świecić prosto w oczy. Tak, muszę sobie okulary kupić, te, takie z filtrem, może ze dwie pary nawet. Uda się nareszcie coś upolować, tyle mam czasu. Idę więc czym prędzej dalej, wyprzedaże czekają, witryny zdają się krzyczeć - wejdź nie pożałujesz! Zerkam na telefon, upewniam się, czy nikt nie dzwonił. Wyszłam z domu raptem 15 minut temu, ale przecież ktoś mógł mnie potrzebować, szukać. Młody z Tatą. Na pewno świetnie się razem bawią. Zostawiłam jogurt koło lodówki, żeby nie był taki zimny, chyba zauważy. Nie, nie będę dzwonić. Dadzą sobie radę. A soczek? Czy Julia wzięła sok do plecaka? Jest w polskiej szkole, później zostaje jeszcze na zuchach. Będzie jej się chciało pić, to pewne. Nie, nie pamiętam... Chociaż zaraz, gdy syrop przeciwkaszlowy jej dawałam, mówiłam o piciu do szkoły i husteczkach. Tak, na pewno wzięła, ale ten kaszel i katar nieustanny, sama już nie wiem, może to jakaś alergia? Martwie się o nią, Antoś też niewyraźny. Ta pogoda taka zmienna tutaj, szaro, ponuro, ciągle pada. A dziś wyjątkowo słońce świeci ostre. No tak, okulary, gdzie było to stoisko, a tam, już idę. Wstąpie jeszcze na moment obok, akurat "sale" na dziale dziecięcym, tak tylko zerknę, przecież wszystko mają. O jaki miły kocyk, niedrogo, Antkowi na pewno przyda się bardzo. To nic, że ma już ich cały kosz, fakt ten mnie nie przekonuje wcale, taka okazja, pewnie, że biorę. A i skarpetki fajne widzę, wyrósł już z poprzednich przecież, a wezmę mu ze dwa komplety. Dalej piżamki, legginsy dla Julii, no i rajstopy, tak dobra cena, ich nigdy przecież nie jest za wiele, ciągle własciwie braki w tym temacie. O, książki dla dzieci, jakie piękne, kształty, kolory, przygody Peppy również na promocji, Antoś będzie wniebowzięty, już więc w koszyku ma się rozumieć. Dla Mola mego też coś znalazłam, kolejne dwie części z ulubionej serii, może tych jeszcze nie czytała. Tak się cieszę, że uwielbia czytać, to takie waże, zaprocentuje. Patrzę ukratkiem na telefon, nadal cisza. Ciekwe czy Antek się nie zdrzemnął czasem? Znając życie to w domu, jak po przejściu burzy - armagedon istny, ale zabawa przednia, jak to faceci, trzeba im wybaczyć. A może trawę koszą, tylko żeby go nie przewiało. Niby słonecznie, ale wiatr momentami przeszywający taki. No to do kasy. Kolejne kilka sklepów. A w nich scenariusz całkiem podobny do tego opisanego wcześniej. Wreszcie sygnał usłyszałam znajomy, zaglądam do torebki, tak to mój telefon. Okazło się, że to już trzecia próba nawiązania ze mną kontaktu była. Pewnie, jak w kieckach na 6-10 lat grzebałam, tam taka głośna muzyka w całym sklepie, nie usłyszałam dzwonka, odbieram szybko. Siema, zbieramy się po Julię do szkoły, gdzie cię zgarnąć, wstawiać ziemniaki? W tle słyszę głośne halooo, mama, maaama. Co? To już ta godzina, serio? A ja jeszcze nic sobie nie kupiłam. Wszystko w porządku pytam? Tak, w jak najlepszym, to jak, gdzie będziesz czekała? Zakupy udane, zadowolona? No niby toreb kilka mam, myślę sobie, ale wszystko dla dzieciaków tylko, dokładnie co do jednej sztuki. Tak, tak, w miarę, za 10 minut, koło przystanku, wiesz tam gdzie zwykle. Ok, to my już wychodzimy. Załóż Antkowi czapkę, spał, zjadł jogurt? Pa, pa, mama - jescze usłyszałam. 
W samochodzie znów mrużę oczy, pada pytanie, gdzie okulary, mówiłaś, że dziś to już na pewno kupisz je sobie. A wiesz, nie było nic ciekawego, może następnym razem, ucinam temat. Książeczkę wyciągam, daj buziaczka mówię. Maama! uśmiech i ustka do całusa złożone, ooo łaał Pepaaa, Pepaa, radość wielka. Jedziemy. Julcia biegnie z plecakiem i butelką soku, 3/4 już wypite prawie. Uśmiecha się, ooo Mamuś byłaś na zakupach...
I tak od kilku lat właśnie to wygląda. Jestem niby tą sama osobą, a jednocześnie nic już nie jest do końca takie samo. 
Pierwsza myśl, z jaką sie budzę i pierwsza z jaką zasypiam zmęczona, i kiedy wstaje kilka razy w ciągu nocy, słysząc płacz, sprawdzając temperaturę, okrywając kołdrą, czy tuląc w ramionach. I kiedy gotuję obiad, myje okna i sprzątam lub kiedy w pracy przyczepiam kolejną kokardę i wtedy także, gdy robię zakupy. Zawsze to one w myślach moich, w sercu. Moja rodzina, moje dzieci. Mam ich już dwójkę, parkę, tak jak chciałam, uśmiecham się sama do siebie skrycie. Dziękuję Stwórcy, wdzięczna taka jestem, dumna, szczęśliwa, o pomoc i siłę w roli tej proszę. I choć dla jednych to nic wielkiego, uważam to za dar największy. To dla mnie życia sens prawdziwy. Wiem, że mam wszystko. Jestem Mamą.
Ania