Momenty...

Momenty. Takie nasze zupełnie. Niepowtarzalne i wyjątkowe. Bezcenne. Z dala od zgiełku, pośpiechu, myśli niepotrzebnych, co zaprzątają wiecznie strudzone głowy. Tylko my i nasza chwila. A przeciez tak ich niewiele, więc każda taka okazja to skarb na wagę złota. 

Wkrótce będzie inaczej. I zapewne tych momentów jeszcze mniej uda się naskładać. Wszystko dziać się będzie jeszcze szybciej, intensywniej, głośniej, bardziej niespokojnie może, ale to nasz wybór, nasza decyzja, nasz świat, który właśnie tak sobie wymyśliliśmy. 

Czy będzie trudniej? Bez wątpienia.

Ale kto powiedział, że życie ma być proste i oczywiste.

Czy będzie lepiej? Na pewno. Wierzę w to z całych sił i mam nadzieję, że niedługo zacznie się całkiem nowy, jeszcze lepszy, etap w naszym życiu. Nadejdzie zupełnie nowa era.

Ania

Henryk Rusicki

"Nowa  era"

Niebawem świt

otworzy swe niebieskie oczy

obudzi wierzby

drzemiące  przy drodze

ogrzeje ziemię

promieniem łagodności

a potem

śpiew skowronka

ogłosi  światu

początek nowej ery.

Słońcem otuleni...

Henryk Rusicki

"Stało  się"

Beztroski świt

otworzył podkrążone  oczy

leniwie wstaje

ziewające  słońce

wiatr rozwiesza na niebie

puszyste pierzyny obłoków

a blady księżyc

szuka zgubionych nocą

kropli rosy.

Wiosna w zielonej sukience

maluje stokrotki

na soczystym dywanie trawy

zmęczone brzozy

czekają na dostawę liści

słowik z orkiestrą

ćwiczy  nieznane melodie

a śpiący na miedzy zając

myśli że nic się nie stało

Wreszcie jest pięknie... Słońce rozpieszcza nas swoją obecnością i sprawia, że wszystko wokół nabiera blasku. Delikatny wiatr dodaje swieżości.  Puchate obłoki, płynące leniwie po błękitnym niebie, wprawiają w doskonały nastrój. Nieco pobudzone pszczoły pracują w pocie czoła, ptaki juz od świtu śpiewają niestrudzone. Gwar radosnych dzieci słychać do poźna. Zapach skoszonej trawy rozciąga się wokoło. W końcu to już połowa maja. Długo na te chwile czekać nam pszyszło, ale warto było cierpliwością się wykazać. Teraz wszystko wydaje się prostsze. Nowe nadzieje, plany, marzenia. I choć z pewnością deszcz i ponure dni znów do nas powrócą, Matka Natura nie będzie zbyt długo łaskawością swoją nas obdarzać, to łapmy każdy ciepły promyk, każdą chwilę. Cieszmy się sobą, uśmiech bezinteresowny doceńmy w pełni, zgromadźmy w sobie pokłady energii, by działać wciąż co dzień na pełnych obrotach. Wierzę, że uda się to nam wszystkim, bo wreszcie słońcem jesteśmy otuleni, bo wreszcie jest tak pięknie...

Ania

Wyniki Rocznicowego Candy u Ani

I wszystko stało się jasne... 

Zgodnie z umową, podczas Świąt wielkanocnych dokonaliśmy losowania i wyłoniliśmy zwycięzcę w naszym rocznicowym candy. 

Zdobywczynią nagród w konkursie jest osoba kryjąca się pod nazwą mamajanka. Bardzo prosimy o kontakt w celu ustalenia wszelkich szczegółów i adresu do wysyłki.

Gratulujemy zwyciężczyni i serdecznie dziękujemy wszystkim biorącym udział w naszej zabawie. 

Zachęcamy do zaglądania tu do nas, komentowania i dzielenia się swoimi opiniami.

Zerknijcie jeszcze, jak wyglądało to nasze losowanie, wszystko było w rękach Julii.

Pozdrawiamy gorąco.

Ania

GRATULUJEMY!!!

To już rok... rocznicowe rozdanie

Dziś, 8 marca, swoją drogą Dzień Kobiet, których właśnie dotyczył pierwszy post, minął dokładnie rok od powstania naszego bloga i pierwszego nań wpisu. Jutro ponadto wypada dzień moich urodzin, prawie osiemnastych rzecz jasna... Okazji nie brakuje zatem i z tych więc względów, choć nie tylko, przygotowaliśmy dla Was maleńką niespodziankę. Chcielibyśmy  z całego serca podziękować Wam za wsparcie oraz obecność tutaj i każde miłe słowo. Dziękuję za piękny rok Kochani. Mam nadzieję, że nadal będziemy się tutaj spotykać i wymieniać refleksjami, dzielić tym co dobre i złe, a zapowiada się wyjątkowo ciekawie ;) Zapraszam gorąco i liczę na Was.

Warunki udziału w naszej zabawie są niezwykle proste. Jeżeli mielibyście ochotę zdobyć prezencik od Okiem Ani należy jedynie:

1. Wyrazić chęć udziału w zabawie w komentarzu pod tym postem (jeśli nie prowadzisz bloga pozostaw swój adres e-mail)

2. Polubić Okiem Ani na Facebooku okiem ani, dołączyć do obserwatorów strony

3. Udostępnić - podlinkować powyższy banner o zabawie na swoim funpage'u, blogu lub profilu facebookowym

I to tyle własciwie ;)

Do wygrania jest:

* tomik wierszy autorstwa Mojego Taty, Henryk Rusicki "Gdybym mógł", którego nie muszę chyba reklamować, te cudne poetyckie dzieła są nieodłącznym elementem wpisów na blogu

*kalendarz na 2014 rok, w formie zeszytowej z miejscem na zapiski

*oryginalne "kwadratowe" kredki od Next

*zestaw trzech wazoników z uroczymi kokardkami w drewnianym pudełeczku

*dwie latarenki do podgrzewaczy, z możliwością powieszenia w ogrodzie lub domu

Zwycięzce wylosujemy podczas Świąt Wielkiej Nocy tj. 20.04.2014, więc jest sporo czasu na wzięcie udziału w zabawie. 

Wyniki podamy najpóźniej do 24.04.2014. 

Nagrodę wyślemy pocztą zaraz po świętach.

Zapraszamy serdecznie i zachęcamy do zaglądania na bloga. 

Ściskamy Was wszystkich mocno i pozdrawiamy.

mam wszystko...

Bo bez nich pustka, nie ma nic, a z nimi czuję, że mam wszystko.

Bo z nimi płaczę, smucę się, gdy trzeba, i przy nich śmieję się do łez.

Bo dla nich budzę się o świcie i w sen zapadam, gdy już późna noc...

I znowu wstaję wczesnym rankiem. Ciemno za oknem, deszcz o szybę stuka. I choć zmęczenie daje się we znaki, pogoda do depresji skłania, to ich obecność nagle zmienia wszystko. Myśli złe prędko w kąt gdzieś przegania, spokój przywraca i znów wiem, że warto...

Bo wiem dla kogo każdy mój krok, gest mój najmniejszy, oddech właśnie dla nich...

Bo w ich spojrzeniach cały świat, w ramionach czułych - sielskie ukojenie. W słowach, co cuda zdziałać potrafią, zatracam się i nie chcę już nic więcej.

Bo dla nich życie poprostu ma sens. Bo z nimi czuję, że mam wszystko...

Ania

Henryk Rusicki

"Bez słów"

Uśmiechem szczęścia

maluje barwne pejzaże wyobraźni

w mgnieniu oka rozkwita

najpiękniejszym kwiatem

pod kurtynami powiek chowa

światło diamentów

aby ciągle od nowa rozpalać zmysły

aż do szpiku kości

otulać nadzwyczajnym ciepłem

całe moje życie.

Spojrzenie które kocham.

Wołanie...

Henryk Rusicki

"Bez duszy"

Zagubione dusze

współczesnego świata

rozdziera krzyk rozpaczy,

na rozstaju życiowych dróg

bezradny człowiek

pogubił własne myśli

utracił skarb wartości

w okularach ciemnych interesów

oślepiony blaskiem mamony

tonie w bagnie bezprawia

z dziurawym kołem ratunkowym

przebitym ostrzem grzechu.

Są ważne, nawet bardzo, lecz nie najważniejsze. Pozwalają na więcej, to prawda, zgodzę się z tym faktem. Większe niekiedy dają możliwości, i szanse większe, gdy moment ten właściwy uda się rozpoznać. I pomóc w wielu sprawach niekiedy też mogą. Radości, uciechy przysporzyć w wielu sytuacjach. Ogólnie więc mają niemałe znaczenie, dla każdego, bez wyjątku. I nie mam złudzeń, że bez nich żyć, w dzisiejszym świecie, raczej nikomu udać się nie może, ale... Nie mogą stać się priorytetem w życiu, celem nadrzędnym, głównym, jedynym. I nie zrozumiem, i nigdy już nie pojmę chyba, jak można wciąż gonić tylko za ich zapasem wielkim. Widzieć w nich skarb, jedyną nadzieję i szansę na udane życie. Traktować je niczym wartość samą w sobie, za sens istnienia bezmyślnie uważać. Dla mnie to smutne, nie widzieć nic więcej, myśleć o sobie "bogatym tak jestem", a w gruncie rzeczy ubogim być bardzo. Są przecież tacy, co grube portfele, stan konta ogromy, majątki wielkie dumnie posiadają, i ciągle więcej rządają zachłannie, lecz cóż z tego, na co, po co, dla kogo? Zazwyczaj samotni, zgorzkniali, nieszczęśliwi, bo przecież... Przecież pieniądze szczęścia nie dają...

Ania

Henryk Rusicki

"Wołanie"

Opętany siłą pożądania

duch kraju mojego

zjeżdża w otchłań bezprawia

wysłużonym wózkiem inwalidzkim.

Na kamiennych schodach grzechu

z hukiem odpadły

koła wiary i nadziei

donikąd prowadzi ster

wykrzywiony grymasem bezradności

nie działa hamulec opamiętania

za chwilę pęknie

ostatnia deska ratunku.

Panie

Prowadź w zieloną dolinę

łagodnej miłości

Omiń zimne skały

wiecznego cierpienia

Ocal

przez wzgląd na kilku

sprawiedliwych.

... bo czy warto?

Wokół tyle sie dzieje, każdego dnia tyle zdarzeń, słów, myśli błahych i tych całkiem znaczących. Jedne przemijają, giną niezauważone prawie, inne pozostają w nas na długo, ślad ogromny kreśląc.

I choć w głowie już nie raz post cały ułożony mam prawie, dosłownie na krótką chwilę przed klawiaturą  jedynie czekąjacy, to za moment jakiś, słowa wszystkie ulatują z nagła, i jak bańka mydlana pekają, pustkę zostawiając tylko. 

Bo ileż artykułów, wiadomości, spraw zewsząd zasypuje nas całymi dniami, i każda z nich ważna na swój sposób przecież. Czasem nas wzruszą, czasem rozbawią, innego znow razu do głębszej refleksji skłonią lub w złość  okrutną wprawią. Ale zauważyć trzeba, że znaleźć złoty środek, rozbudzić ciekawość, wciągnać do dyskusji jest dziś bardzo trudno. Gorzka to prawda, ale priorytety jak widać stale się zmieniają, wartości nikną, a ja wciąż ta sama, czuję się niczym "wyrwana z kontekstu", nie z tej epoki, zagubina nieco. Mam wrażenie, że to o czym pisze to przeżytek jakiś. Nie umiem znaleźć miejsca swego w sieci. 

Któż chce dziś słuchać o więzi rodzinnej, o drobnych problemach, co każdego trapią czy o radościach ze spaceru latem? Któż nad poezją dzisiaj się pochylić raczy? 

Chatą z basenem, co ją wybudować własnymi rękami się udało, pochwalić się nie mogę, w sklepach z górnej półki siebie, ni dziecka nie ubieram raczej, książki nigdy nie wydam, przepisu na sukces nie znam, o byciu bizneswoman nie wspominając nawet. Lecz dla mnie ważniejsze jest to, że Córcię mam cudną, co dnia każdego, że kocha powtarza po stokroć, Męża co przytuli, gdy dzień mam gorszy i zawsze znajdzie wyjście, choć ja wszelkie nadzieje już stracę. 

I cieszę, się tym szczęściem, tym RAJ-em naszym małym, i smucę, gdy nam coś nie wyjdzie, dzień za dniem organizując wspólnie na tej szarej (chociaż też nie zawsze), ziemi angielskiej, co życia z tęsknotą na barkach nauczyła wielce. I potykam sie czasem, upadam i wtaję. I chcę dawać radość i czerpać ją od innych. A słowa, co tutaj zostawię czasami, ukojeniem są dla mnie, formą pamiętnika taką, dla siebie samej, dla Julii, co na lata przyszłe wspomnieniem drobnym pozostaną myślę, i dla tych, co przy mnie trwają i trwać zawsze będą. Dla tych, co wierzą w to, w co ja wciąż jeszcze wierzę, bo dla nich chyba warto? Dla Was warto...

Ania